Η ώρα της σύγκρουσης έφτασε...

Η Δ.Ε.Θ. ανέκαθεν αποτελούσε σημείο αναφοράς της οικονομικής πορείας και ζωής της χώρας. Τη φετεινή, νομίζω, θα τη σηματοδοτήσει μιά από τις σημαντικότερες κοινωνικές συγκρούσεις των τελευταίων δεκαετιών και τα αποτελέσματά της θα τα βιώνουμε σε βάθος δεκαετιών.
Όσο και να προσπαθήσουν κάποιοι να το παρουσιάσουν ως μιά λογική αντίδραση διάφορων κοινωνικών ομάδων απέναντι σε μιά σκληρή και ανάλγητη πολιτική που εφαρμόζει η σημερινή κυβέρνηση, η πραγματικότητα είναι σκληρή και η αλήθεια επίμονη για να μπορέσουν να την αποκρύψουν.
Γιατί η αφτιασίδωτη αλήθεια λέει τα εξής:
Στο ένα μπλόκ, βρίσκονται όσοι στην Ελλάδα ελπίζουν στη χρεωκοπία γιά να υλοποιήσουν φτηνά τα επενδυτικά τους σχέδια από τα κέρδη των παραγώγων που πόνταραν, ο Σαμαράς και η παρέα του, που θέλει να τους εκπροσωπήσει ως πρωθυπουργός και να συνεχίσει το "δημιουργικό" έργο της παράταξής του, η παραδοσιακή και "ανανεωτική" (!!!) αριστερά που ελπίζουν στην εκλογική υπέρβαση υπό καθεστώς χάους. Εκτελεστικά όργανα αυτών των συμφερόντων είναι κάθε "μπουμπούκι" της Ελληνικής κοινωνίας σε μιά πρωτόγνωρη και αγαστή συνεργασία. Ταξιτζήδες (νταβατζήδες των δρόμων), Πανεπιστημιακά λαμόγια και αριστούχοι (χα!) φοιτητές των κομματικών γραφείων, δημόσιοι υπάλληλοι που τρέμουν στην εκδοχή να χρειαστεί να εργαστούν αποδοτικά,  φοροφυγάδες της νύχτας και της μέρας που ενοχλήθηκαν από την αύξηση του ΦΠΑ που ...δεν αποδίδουν και φαρμακοποιοί που απαιτούν(!) κρατική εγγύηση στα ολιγοπωλιακά υψηλά τους κέρδη. Και γραφείο τύπου οι μεγαλοεργολάβοι και τα κανάλια τους.
Δυστυχώς σε αυτό το μπλόκ ανήκουν πολλοί.
Υπάρχει και το άλλο μπλόκ. Αυτό που σιωπηλά παρακολουθεί, αρνείται να παραδοθεί στις κερδοσκοπικές ορέξεις, που λοιδωρείται όταν υπερασπίζεται τα αυτονόητα.
Είναι οι φοιτητές που σπουδάζουν διαβάζοντας με εξαντλητικό ρυθμό, για να καταφέρουν να υπερκεράσουν στις εξετάσεις τους "τουρίστες" των φοιτητικών παρατάξεων, οι επαγγελματίες και έμποροι που δουλεύουν νυχθημερόν και ελπίζουν να κλείσουν οι μαύρες τρύπες του δημόσιου τομέα που διασπαθούν τον πλούτο που παράγουν και να παταχθεί η φοροδιαφυγή που τους φέρνει αντιμέτωπους με αθέμιτο ανταγωνισμό, ευσυνείδητοι και ικανοί δημόσιοι υπάλληλοι που έχουν συνείδηση του χρέους τους απέναντι στους Ελληνες και νοιώθουν να τους συνθλίβει η διαφθορά και η απάθεια των συναδέλφων τους, οι άνεργοι που θέλουν πράγματι να δουλέψουν και ξέρουν ότι αυτό θα γίνει αν η Ελλάδα μπεί στο δρόμο της υγιούς ανάπτυξης, οι πραγματικοί αγρότες που παλεύουν σκληρά να βγάλουν το "χρυσό" της Ελληνικής γής και βλέπουν τους αγροτοπατέρες μαζί με τους μεσάζοντες να τους παίρνουν το μέρισμα του ιδρώτα τους.
Ε, σε αυτό το μπλόκ ανήκουν οι περισσότεροι.
Αυτοί πίστεψαν στο Γιώργο Παπανδρέου, σε αυτούς πρέπει να στηριχθεί τώρα.
Ας καταγγείλλει ανοιχτά όλους όσους θέλουν να οδηγήσουν στην καταστροφή την Ελλάδα και ας πάρει άμεσα όλες τις αποφάσεις που θα τους οδηγήσουν στο περιθώριο. Οι υγιείς δυνάμεις της Ελλάδας από όλους τους πολιτικούς χώρους θα βρεθούν στο πλάϊ του.
Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. το 1981 γκρέμισε τη δεξιά, το 2011 να γκρεμίσει τη διαφθορά, οικονομική και πολιτική.

Το μεγάλο λάθος του Γιώργου Παπανδρέου

Πέρασαν περίπου 2 χρόνια που η Ελλάδα, ταυτόχρονα με την ανάληψη της εξουσίας από το ΠΑ.ΣΟ.Κ., βρίσκεται στο κέντρο της παγκόσμιας οικονομικής δίνης. Ολο αυτό το διάστημα η Ελληνική κοινωνία βομβαρδίζεται ασταμάτητα από ανακοινώσεις μέτρων, προβλέψεις για λήψη μέτρων και έγκυρες πληροφορίες για λήψη μέτρων. Συνοδευόμενα όλα αυτά,  σε σταθερή και ακριβή συχνότητα, με την απαραίτητη καταστροφολογία, την επαναφορά της δραχμής, την χρεωκοπία και ότι αρνητική φράση περιέχει η Ελληνική γλώσσα.  Με αποτέλεσμα να μην έχει υπάρξει ούτε μία μέρα χωρίς αρνητική  και απαισιόδοξη σκιά πάνω από την Ελλάδα και τους Ελληνες.
Στο κέντρο αυτών των γεγονότων η κυβέρνηση του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και ο Γιώργος Παπανδρέου ως επικεφαλής της. Που έπρεπε να καταφέρει ταυτόχρονα δύο πράγματα. Το πρώτο, που χρειάστηκε να κάνει, ήταν να αποτρέψει τη στάση πληρωμών που μας οδηγούσαν οι αγορές. Το δεύτερο ήταν να αλλάξει την Ελλάδα ("άλλαξε τα όλα" ήταν το σύνθημα που κυριάρχησε) ώστε η πορεία της στο μέλλον να είναι σε αντίθετη κατεύθυνση από τον κατήφορο που ακολουθούσε τα τελευταία χρόνια. Το πρώτο το έχει καταφέρει μέχρι σήμερα. Τίθεται όμως καθημερινά σε αμφισβήτηση όσο καθυστερεί το δεύτερο, οι περίφημες διαρθρωτικές αλλαγές.
Πως τις περιέγραψε στην αρχή της θητείας του αυτές τις αλλαγές; Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΟΥ ΑΥΤΟΝΟΗΤΟΥ ήταν ο τίτλος. Αυτή διακήρυξε ότι θα εφαρμόσει, αυτή δεν ακολούθησε και τώρα πληρώνει το αποτέλεσμα. Και μαζί με αυτόν όλη η Ελλάδα.
Ας αποφασίσει έστω την τελευταία στιγμή να την εφαρμόσει.

Συνέδριο την Ανοιξη του 2012

Το ΠΑ.ΣΟ.Κ., όπως ανακοίνωσε ο Γιώργος Παπανδρέου από το βήμα της Συνδιάσκεψης της 3ης του Σεπτέμβρη, προχωρά σε συνέδριο την Ανοιξη του 2012.
Ένα συνέδριο, που λόγω της σημερινής πραγματικότητας, ίσως είναι το σημαντικότερο της ιστορίας του.
Ενα συνέδριο που θα πρέπει να διαμορφώσει τη φυσιογνωμία και την χάραξη της πολιτικής πρότασης του ΠΑΣΟΚ στις νέες συνθήκες και παράλληλα το νέο όραμά του γιά την Νέα Ελλάδα.
Γιαυτό πρέπει να γίνει με όλους εκείνους τους όρους που να διασφαλίζουν ότι θα είναι αποτελεσματικό και ουσιαστικό.
Με πραγματικές και ουσιαστικές διαδικασίες, ανοιχτές στην κοινωνία.
Με την απομόνωση των γνωστών μηχανισμών και των "σκελετών" του παρελθόντος.
Ακηδεμόνευτη εκπροσώπηση των νέων όπως και των πραγματικά παραγωγικών δυνάμεων της κοινωνίας.
Τέλος πια στο κρατικοδίαιτο ΠΑΣΟΚ.   

Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. απέναντι στο μνημόνιο και την κοινωνία

Είναι προφανές ότι η κοινωνία βρίσκεται στην πιο δύσκολη περίοδο των τελευταίων δεκαετιών. Δεν θα προσθέσουμε ακόμα μία ανάλυση των αιτίων. Πλέον δεν υπάρχει η πολυτέλεια να κοιτάξουμε πίσω. Όλοι πλέον αγωνιούμε για το αύριο. Γιαυτό και οι απαντήσεις που πρέπει να δοθούν από το ΠΑ.ΣΟ.Κ., την κυβέρνηση, τα κόμματα και ατομικά από τον καθένα μας, πρέπει να αφορούν το αύριο.
     Το αύριο που προσδιορίζεται όχι μόνο από τη στενή χρονική του έννοια, αλλά και την ευρύτερη, προσδιορίζοντας αυτό που πρόκειται να ακολουθήσει ως αλλαγή. Γιατί όλοι καταλαβαίνουμε ότι αυτό το "αύριο" δεν μπορεί να είναι το ίδιο με το "σήμερα", ούτε θα μοιάζει με το "χθές".
Τώρα είναι, πραγματικά, η πιο κομβική στιγμή της πορείας του ΠΑ.ΣΟ.Κ.. Γιατί είναι η πρώτη φορά που το "κίνημα λαού" βρίσκεται μπροστά σε μια πρωτόγνωρη κατάσταση.
      Από τη μία πλευρά, η χώρα στο κέντρο της δίνης του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος,που μπήκε σε αυτή χωρίς όπλα. Αντίθετα μπήκε με αμέτρητες πληγές από την απίστευτη διακυβέρνηση του "καλυτερότερου", που ήρθαν να προστεθούν στις διαχρονικές ανίατες ασθένειες του κράτους της μεταπολίτευσης.
     Από την άλλη πλευρά ο λαός. Ένας λαός συμμέτοχος στις ασθένειες, αλλά για δεκαετίες αδικημένος, εξαπατημένος, κοινωνικά εξορισμένος και φιλότιμος. Αυτός ο λαός που του έκλεβαν την ελπίδα και την ξαναπήρε στα χέρια του το 1981. Που, αφού στην πορεία διέφθειραν την ελπίδα του, τον ενσωμάτωσαν στην πρακτική της διαφθοράς. Για να είναι το άλλοθι των ηγεσιών. Πολιτικών και οικονομικών.
Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. καλείται τώρα να παίξει το  μεγαλύτερο ρόλο της μέχρι σήμερα ζωής του στο θέατρο της πολιτικής. Ένα ρόλο που είναι διπλός.
     Ο ένας ρόλος, απαιτεί να επιλέξει τον τρόπο που θα βγάλει τη χώρα από το οικονομικό αδιέξοδο. Και μάλιστα υπό σκληρή κηδεμονία ξένων δυνάμεων. Με τις σημαντικές αποφάσεις να παίρνονται όχι από την κυβέρνηση που το εκπροσωπεί αλλά στα γραφεία του Δ.Ν.Τ.και της Ε.Ε., δηλαδή, από τον σκληρό πυρήνα του παγκόσμιου καπιταλισμού.
     Ο άλλος ρόλος είναι να μπορέσει να ξαναδώσει ελπίδα στην κοινωνία. Να τη βοηθήσει να επιζήσει από την οικονομική λαίλαπα και να της δείξει το δρόμο να μετασχηματισθεί. Σε μια δίκαιη, αξιοκρατική κοινωνία, που ξέρει να παράγει και να αναδιανέμει τον κοινωνικό και οικονομικό πλούτο.
     Τον πρώτο από τους παραπάνω ρόλους, θα μπορούσε να τον παίξει και μια δεξιά, μη διεφθαρμένη κυβέρνηση. Ο ρόλος που μπορεί να διαφοροποιήσει ένα κίνημα που "προέρχεται από την κοινωνία και υπηρετεί την κοινωνία", είναι ο δεύτερος. Αλλά για να ανταποκριθεί το σημερινό ΠΑ.ΣΟ.Κ., πρέπει να μετασχηματισθεί το ίδιο. Να γίνει μέρος της κοινωνίας και μαζί της να ξαναγράψει την αφήγηση της νέας πορείας, της δικής του και της κοινωνίας. Ακούγοντας την κοινωνία και καθοδηγώντας την. Για να αποκτήσει πάλι πολιτική ηγεμονία, που να προέρχεται από τις υγιείς δυνάμεις που εκφράζει. Οχι από την άρχουσα τάξη και τα Μ.Μ.Ε., ούτε από το διεφθαρμένο και υποδουλωμένο εσωτερικό του κομμάτι.

Οι πολίτες πιό μπροστά από τα κόμματα

Την Κυριακή το βράδυ οι καμπάνες ήχησαν πολύ δυνατά στα αυτιά του κομματικού κατεστημένου του ΠΑ.ΣΟ.Κ.. Οι πολίτες έδειξαν ότι, σε μεγάλο βαθμό, δεν συγκινούνται από ανθρώπους που το κύριο προσόν τους είναι τα κομματικά ένσημα.
     Θα χρειαστεί να κάνω μιά μικρή παρένθεση γιά να περιγράψω κάποια στοιχεία από το πρόσφατο παρελθόν (και μέρος του παρόντος) του οργανωμένου ΠΑ.ΣΟ.Κ.
Εδώ και πολλά χρόνια έκανε κουμάντο στο ΠΑΣΟΚ μια ιδιότυπη κομματική ιεραρχία που είχε χαρακτηριστικά κλειστού κλαμπ,  χωρίς όμως κανόνες σταθερούς (καταστατικό το λένε αλλού). Ο τρόπος λειτουργίας του συστήματος διαφθοράς στο Δημόσιο είχε μεταφερθεί και στη λειτουργία του κόμματος. Οι κολλητοί από το πουθενά, το υπόγειο αλισβερίσι και η σύγκρουση προσωπικών και συχνά οικονομικών συμφερόντων διαμόρφωναν τους συσχετισμούς. Αλαλοι πολιτικά άνθρωποι έπαιρναν το κόκκαλο (κομματικές θέσεις ανύπαρκτης βαρύτητας π.χ. μέλη Εθνικού Συμβουλίου, Τομέων, Νομαρχιακών κ.λ.π.) γιά να δηλώσουν παρών όποτε τους χρειαστεί ο πάτρωνας-μεγαλοστέλεχος γιά να συνεχίσει την πορεία του στην κομματική ηγεσία. Αυτή η πυραμίδα επέλεγε και τους εκπροσώπους του κινήματος.
Παρένθεση τέλος.
     Η πρώτη φορά που οι πολίτες "προειδοποίησαν" ήταν στην εκλογή του Γιώργου Παπανδρέου το Νοέμβριο του 2007. Παρά τις περί του αντιθέτου προβλέψεις την πρώτη περίοδο της διαδικασίας το αποτέλεσμα ανατράπηκε. Και φυσικά δεν το ανέτρεψαν ούτε τα κομματικά στελέχη που ανέφερα παραπάνω ούτε τα Μ.Μ.Ε.. Η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών κινητοποιήθηκαν αυτοβούλως και στην πράξη συμπαρέσυραν και πολλούς "κομματικούς" που περίμεναν να δουν "που πάει το πράγμα".
Γιαυτό ο Γ.Παπανδρέου έδειξε πολλές φορές ότι δεν έχει και σε μεγάλη υπόληψη όλα αυτά τα "παιδιά του κομματικού σωλήνα". Αυτό έκανε και στις πρόσφατες εκλογές της Αυτοδιοίκησης.
     Οπου επέλεξε υποψήφιους που είχαν διαμορφώσει δική τους άποψη γιά την πολιτική και την κοινωνία και ταυτόχρονα δεν είχαν δει ούτε ...φωτογραφία από την είσοδο της Ιπποκράτους (παλαιότερα Χ.Τρικούπη) κέρδισε το στοίχημα πανηγυρικά. Κανείς από την κομματική ιεραρχία δεν θα είχε κάνει τις ανατροπές των Καμίνη και Μπουτάρη.
     Όπου άφησε τις υποψηφιότητες στα χέρια της κομματικής ιεραρχίας, βλέπε Μίχας(Πειραιάς), Κατσικόπουλος (Πάτρα), τα αποτελέσματα μιλάνε μόνα τους.
Αποδείχθηκε ότι οι πολίτες δεν συντάσσονται πλέον πίσω από κομματικές επιλογές χωρίς πολιτικό και κοινωνικό περιεχόμενο. Αν κάποιοι διαπρέπουν στα κόμματα, η κοινωνία είναι έτοιμη και ώριμη να τους καθαιρέσει.
     Το μήνυμα είναι σαφές. Η τεράστια οικονομική και κοινωνική κρίση χειραφέτησε πολλούς πολίτες που βλέπουν με δυσπιστία τις "κομματικές φούσκες". Κατάλαβαν ότι τέτοιες επιλογές οδήγησαν τη χώρα στα σημερινά αδιέξοδα. Απαιτούν από τα κόμματα να ανανεωθούν με πρόσωπα ικανά, ανθρώπους που το βάρος τους είναι μεγάλο στην κοινωνία και όχι μόνο στους ηχομονωμένους τοίχους των κομμάτων.