Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. απέναντι στο μνημόνιο και την κοινωνία

Είναι προφανές ότι η κοινωνία βρίσκεται στην πιο δύσκολη περίοδο των τελευταίων δεκαετιών. Δεν θα προσθέσουμε ακόμα μία ανάλυση των αιτίων. Πλέον δεν υπάρχει η πολυτέλεια να κοιτάξουμε πίσω. Όλοι πλέον αγωνιούμε για το αύριο. Γιαυτό και οι απαντήσεις που πρέπει να δοθούν από το ΠΑ.ΣΟ.Κ., την κυβέρνηση, τα κόμματα και ατομικά από τον καθένα μας, πρέπει να αφορούν το αύριο.
     Το αύριο που προσδιορίζεται όχι μόνο από τη στενή χρονική του έννοια, αλλά και την ευρύτερη, προσδιορίζοντας αυτό που πρόκειται να ακολουθήσει ως αλλαγή. Γιατί όλοι καταλαβαίνουμε ότι αυτό το "αύριο" δεν μπορεί να είναι το ίδιο με το "σήμερα", ούτε θα μοιάζει με το "χθές".
Τώρα είναι, πραγματικά, η πιο κομβική στιγμή της πορείας του ΠΑ.ΣΟ.Κ.. Γιατί είναι η πρώτη φορά που το "κίνημα λαού" βρίσκεται μπροστά σε μια πρωτόγνωρη κατάσταση.
      Από τη μία πλευρά, η χώρα στο κέντρο της δίνης του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος,που μπήκε σε αυτή χωρίς όπλα. Αντίθετα μπήκε με αμέτρητες πληγές από την απίστευτη διακυβέρνηση του "καλυτερότερου", που ήρθαν να προστεθούν στις διαχρονικές ανίατες ασθένειες του κράτους της μεταπολίτευσης.
     Από την άλλη πλευρά ο λαός. Ένας λαός συμμέτοχος στις ασθένειες, αλλά για δεκαετίες αδικημένος, εξαπατημένος, κοινωνικά εξορισμένος και φιλότιμος. Αυτός ο λαός που του έκλεβαν την ελπίδα και την ξαναπήρε στα χέρια του το 1981. Που, αφού στην πορεία διέφθειραν την ελπίδα του, τον ενσωμάτωσαν στην πρακτική της διαφθοράς. Για να είναι το άλλοθι των ηγεσιών. Πολιτικών και οικονομικών.
Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. καλείται τώρα να παίξει το  μεγαλύτερο ρόλο της μέχρι σήμερα ζωής του στο θέατρο της πολιτικής. Ένα ρόλο που είναι διπλός.
     Ο ένας ρόλος, απαιτεί να επιλέξει τον τρόπο που θα βγάλει τη χώρα από το οικονομικό αδιέξοδο. Και μάλιστα υπό σκληρή κηδεμονία ξένων δυνάμεων. Με τις σημαντικές αποφάσεις να παίρνονται όχι από την κυβέρνηση που το εκπροσωπεί αλλά στα γραφεία του Δ.Ν.Τ.και της Ε.Ε., δηλαδή, από τον σκληρό πυρήνα του παγκόσμιου καπιταλισμού.
     Ο άλλος ρόλος είναι να μπορέσει να ξαναδώσει ελπίδα στην κοινωνία. Να τη βοηθήσει να επιζήσει από την οικονομική λαίλαπα και να της δείξει το δρόμο να μετασχηματισθεί. Σε μια δίκαιη, αξιοκρατική κοινωνία, που ξέρει να παράγει και να αναδιανέμει τον κοινωνικό και οικονομικό πλούτο.
     Τον πρώτο από τους παραπάνω ρόλους, θα μπορούσε να τον παίξει και μια δεξιά, μη διεφθαρμένη κυβέρνηση. Ο ρόλος που μπορεί να διαφοροποιήσει ένα κίνημα που "προέρχεται από την κοινωνία και υπηρετεί την κοινωνία", είναι ο δεύτερος. Αλλά για να ανταποκριθεί το σημερινό ΠΑ.ΣΟ.Κ., πρέπει να μετασχηματισθεί το ίδιο. Να γίνει μέρος της κοινωνίας και μαζί της να ξαναγράψει την αφήγηση της νέας πορείας, της δικής του και της κοινωνίας. Ακούγοντας την κοινωνία και καθοδηγώντας την. Για να αποκτήσει πάλι πολιτική ηγεμονία, που να προέρχεται από τις υγιείς δυνάμεις που εκφράζει. Οχι από την άρχουσα τάξη και τα Μ.Μ.Ε., ούτε από το διεφθαρμένο και υποδουλωμένο εσωτερικό του κομμάτι.

Οι πολίτες πιό μπροστά από τα κόμματα

Την Κυριακή το βράδυ οι καμπάνες ήχησαν πολύ δυνατά στα αυτιά του κομματικού κατεστημένου του ΠΑ.ΣΟ.Κ.. Οι πολίτες έδειξαν ότι, σε μεγάλο βαθμό, δεν συγκινούνται από ανθρώπους που το κύριο προσόν τους είναι τα κομματικά ένσημα.
     Θα χρειαστεί να κάνω μιά μικρή παρένθεση γιά να περιγράψω κάποια στοιχεία από το πρόσφατο παρελθόν (και μέρος του παρόντος) του οργανωμένου ΠΑ.ΣΟ.Κ.
Εδώ και πολλά χρόνια έκανε κουμάντο στο ΠΑΣΟΚ μια ιδιότυπη κομματική ιεραρχία που είχε χαρακτηριστικά κλειστού κλαμπ,  χωρίς όμως κανόνες σταθερούς (καταστατικό το λένε αλλού). Ο τρόπος λειτουργίας του συστήματος διαφθοράς στο Δημόσιο είχε μεταφερθεί και στη λειτουργία του κόμματος. Οι κολλητοί από το πουθενά, το υπόγειο αλισβερίσι και η σύγκρουση προσωπικών και συχνά οικονομικών συμφερόντων διαμόρφωναν τους συσχετισμούς. Αλαλοι πολιτικά άνθρωποι έπαιρναν το κόκκαλο (κομματικές θέσεις ανύπαρκτης βαρύτητας π.χ. μέλη Εθνικού Συμβουλίου, Τομέων, Νομαρχιακών κ.λ.π.) γιά να δηλώσουν παρών όποτε τους χρειαστεί ο πάτρωνας-μεγαλοστέλεχος γιά να συνεχίσει την πορεία του στην κομματική ηγεσία. Αυτή η πυραμίδα επέλεγε και τους εκπροσώπους του κινήματος.
Παρένθεση τέλος.
     Η πρώτη φορά που οι πολίτες "προειδοποίησαν" ήταν στην εκλογή του Γιώργου Παπανδρέου το Νοέμβριο του 2007. Παρά τις περί του αντιθέτου προβλέψεις την πρώτη περίοδο της διαδικασίας το αποτέλεσμα ανατράπηκε. Και φυσικά δεν το ανέτρεψαν ούτε τα κομματικά στελέχη που ανέφερα παραπάνω ούτε τα Μ.Μ.Ε.. Η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών κινητοποιήθηκαν αυτοβούλως και στην πράξη συμπαρέσυραν και πολλούς "κομματικούς" που περίμεναν να δουν "που πάει το πράγμα".
Γιαυτό ο Γ.Παπανδρέου έδειξε πολλές φορές ότι δεν έχει και σε μεγάλη υπόληψη όλα αυτά τα "παιδιά του κομματικού σωλήνα". Αυτό έκανε και στις πρόσφατες εκλογές της Αυτοδιοίκησης.
     Οπου επέλεξε υποψήφιους που είχαν διαμορφώσει δική τους άποψη γιά την πολιτική και την κοινωνία και ταυτόχρονα δεν είχαν δει ούτε ...φωτογραφία από την είσοδο της Ιπποκράτους (παλαιότερα Χ.Τρικούπη) κέρδισε το στοίχημα πανηγυρικά. Κανείς από την κομματική ιεραρχία δεν θα είχε κάνει τις ανατροπές των Καμίνη και Μπουτάρη.
     Όπου άφησε τις υποψηφιότητες στα χέρια της κομματικής ιεραρχίας, βλέπε Μίχας(Πειραιάς), Κατσικόπουλος (Πάτρα), τα αποτελέσματα μιλάνε μόνα τους.
Αποδείχθηκε ότι οι πολίτες δεν συντάσσονται πλέον πίσω από κομματικές επιλογές χωρίς πολιτικό και κοινωνικό περιεχόμενο. Αν κάποιοι διαπρέπουν στα κόμματα, η κοινωνία είναι έτοιμη και ώριμη να τους καθαιρέσει.
     Το μήνυμα είναι σαφές. Η τεράστια οικονομική και κοινωνική κρίση χειραφέτησε πολλούς πολίτες που βλέπουν με δυσπιστία τις "κομματικές φούσκες". Κατάλαβαν ότι τέτοιες επιλογές οδήγησαν τη χώρα στα σημερινά αδιέξοδα. Απαιτούν από τα κόμματα να ανανεωθούν με πρόσωπα ικανά, ανθρώπους που το βάρος τους είναι μεγάλο στην κοινωνία και όχι μόνο στους ηχομονωμένους τοίχους των κομμάτων.