Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. απέναντι στο μνημόνιο και την κοινωνία

Είναι προφανές ότι η κοινωνία βρίσκεται στην πιο δύσκολη περίοδο των τελευταίων δεκαετιών. Δεν θα προσθέσουμε ακόμα μία ανάλυση των αιτίων. Πλέον δεν υπάρχει η πολυτέλεια να κοιτάξουμε πίσω. Όλοι πλέον αγωνιούμε για το αύριο. Γιαυτό και οι απαντήσεις που πρέπει να δοθούν από το ΠΑ.ΣΟ.Κ., την κυβέρνηση, τα κόμματα και ατομικά από τον καθένα μας, πρέπει να αφορούν το αύριο.
     Το αύριο που προσδιορίζεται όχι μόνο από τη στενή χρονική του έννοια, αλλά και την ευρύτερη, προσδιορίζοντας αυτό που πρόκειται να ακολουθήσει ως αλλαγή. Γιατί όλοι καταλαβαίνουμε ότι αυτό το "αύριο" δεν μπορεί να είναι το ίδιο με το "σήμερα", ούτε θα μοιάζει με το "χθές".
Τώρα είναι, πραγματικά, η πιο κομβική στιγμή της πορείας του ΠΑ.ΣΟ.Κ.. Γιατί είναι η πρώτη φορά που το "κίνημα λαού" βρίσκεται μπροστά σε μια πρωτόγνωρη κατάσταση.
      Από τη μία πλευρά, η χώρα στο κέντρο της δίνης του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος,που μπήκε σε αυτή χωρίς όπλα. Αντίθετα μπήκε με αμέτρητες πληγές από την απίστευτη διακυβέρνηση του "καλυτερότερου", που ήρθαν να προστεθούν στις διαχρονικές ανίατες ασθένειες του κράτους της μεταπολίτευσης.
     Από την άλλη πλευρά ο λαός. Ένας λαός συμμέτοχος στις ασθένειες, αλλά για δεκαετίες αδικημένος, εξαπατημένος, κοινωνικά εξορισμένος και φιλότιμος. Αυτός ο λαός που του έκλεβαν την ελπίδα και την ξαναπήρε στα χέρια του το 1981. Που, αφού στην πορεία διέφθειραν την ελπίδα του, τον ενσωμάτωσαν στην πρακτική της διαφθοράς. Για να είναι το άλλοθι των ηγεσιών. Πολιτικών και οικονομικών.
Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. καλείται τώρα να παίξει το  μεγαλύτερο ρόλο της μέχρι σήμερα ζωής του στο θέατρο της πολιτικής. Ένα ρόλο που είναι διπλός.
     Ο ένας ρόλος, απαιτεί να επιλέξει τον τρόπο που θα βγάλει τη χώρα από το οικονομικό αδιέξοδο. Και μάλιστα υπό σκληρή κηδεμονία ξένων δυνάμεων. Με τις σημαντικές αποφάσεις να παίρνονται όχι από την κυβέρνηση που το εκπροσωπεί αλλά στα γραφεία του Δ.Ν.Τ.και της Ε.Ε., δηλαδή, από τον σκληρό πυρήνα του παγκόσμιου καπιταλισμού.
     Ο άλλος ρόλος είναι να μπορέσει να ξαναδώσει ελπίδα στην κοινωνία. Να τη βοηθήσει να επιζήσει από την οικονομική λαίλαπα και να της δείξει το δρόμο να μετασχηματισθεί. Σε μια δίκαιη, αξιοκρατική κοινωνία, που ξέρει να παράγει και να αναδιανέμει τον κοινωνικό και οικονομικό πλούτο.
     Τον πρώτο από τους παραπάνω ρόλους, θα μπορούσε να τον παίξει και μια δεξιά, μη διεφθαρμένη κυβέρνηση. Ο ρόλος που μπορεί να διαφοροποιήσει ένα κίνημα που "προέρχεται από την κοινωνία και υπηρετεί την κοινωνία", είναι ο δεύτερος. Αλλά για να ανταποκριθεί το σημερινό ΠΑ.ΣΟ.Κ., πρέπει να μετασχηματισθεί το ίδιο. Να γίνει μέρος της κοινωνίας και μαζί της να ξαναγράψει την αφήγηση της νέας πορείας, της δικής του και της κοινωνίας. Ακούγοντας την κοινωνία και καθοδηγώντας την. Για να αποκτήσει πάλι πολιτική ηγεμονία, που να προέρχεται από τις υγιείς δυνάμεις που εκφράζει. Οχι από την άρχουσα τάξη και τα Μ.Μ.Ε., ούτε από το διεφθαρμένο και υποδουλωμένο εσωτερικό του κομμάτι.